Στα πλαίσια της φ. Κουλτούρας του sex , η περιγραφή του γυμνού σώματος, δεν μπορεί παρά να είναι η πιο άφθονη σ’ερεθισμούς και λεπτομέρειες, η πιο γενναιόδωρη σε ρόλους και προτιμήσεις, η πιο ελεύθερη σε συσχετισμούς με παθολογικά συμπτώματα.

Η πράξη του sex υπόκειται στην εμπειρία της δραματικής σκηνής, της οποίας οι συντελεστές μετέχουν στο παιχνίδι της ολοκλήρωσης της επιθυμίας, της διαδικασίας στην οποία προϋπάρχει η συνειδητή αναφορά σε ένα άγνωστο αριθμητικό κοινό. Από αυτήν την άποψη μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη θεατρικότητα της φωτογραφημένης σεξουαλικής εμπειρίας. Πέρα από τις κατηγοριοποιήσεις της πορνογραφίας σε σκληρη η ελαφριά οι ερμηνευτικες διαφοροποιησεις είναι ελάχιστες γιατί το βλέμμα του θεατή επιθυμεί τον προσανατολισμό του στα εικονιζόμενα της εικόνας. Τα δρώμενα του φωτογραφημένου sex, κοινοποιούν με κάθε διάθεση ύβρις οποιαδήποτε πιθανότητα ιερότητας και ιδιαιτερότητας της ερωτικής ταυτότητας του ανθρώπινου κορμιού. Όμως αυτή η κοινοποίηση είναι θεατρική, είναι σκηνοθετημένη και προορισμένη για κάποιο ειδικό κοινό του οποίου το ενδιαφέρον εστιάζεται στα εικονιζόμενα τεκμήρια της ιστορίας. Το ντεκόρ, η επίπλωση, η ενδυμασία, ακόμα και οι φυσιογνωμίες των ίδιων των πρωταγωνιστών, περνάνε απαρατήρητα μπροστά από τα κριτήρια των θεατών. Για αυτό και η συνήθης τήρηση συμμαχίας με τους θεατές όσον αφορά τη προχειρότητα του σκηνικού, του κάδρου, των φωτιστικών συνθηκών. Σε αυτό το σημείο βρίσκουμε μια αισθητική συμπραξίας ανάμεσα στην έσχατη σεξουαλική πράξη και στη πιο αντί-αισθητική κάλυψη της.

Η πορνογραφική εικόνα σαν μια οποιαδήποτε εικόνα που προέρχεται από ένα μηχανικό μέσο παραγωγής ενός υλικού που εισάγει στη πραγματικότητα του, αποσπασματικά, την ίδια τη πραγματικότητα, παραμένει μια εικόνα με αδιευκρίνιστη ιδεολογική αναγνωσιμότητα. Η διαδικασία της παραγωγής της εικόνας εξορίζεται από τη σκέψη του θεατή, και το βλέμμα του προετοιμάζεται να αποδεκτή την ίδια τη ζωτικότητα της φύσης του σώματος του.

Οι έννοιες του κακού και της αμαρτίας, αποσύρονται μπροστά στη ζωτικότητα του θεάματος, ενώ στη περίπτωση που συνυπάρχουνε ενισχύουνε το θεατρικό " βάρος " της σκηνής. Το πρόβλημα που τίθεται είναι αυτό της ζωτικότητας που καταναλώνεται ως μύθος, και όχι ως πραγματικότητα.

Το βλέμμα να συμφωνεί με το σαρκικό πάθος, ενώ το ίδιο το σώμα να παραμένει ατροφικό μπροστά από τις φωτογραφικές επιδείξεις των σεξουαλικών πρακτικών του σώματος. Και με τη σειρά του ο δέκτης να " μεταφέρει " τις δυνατότητες του σώματος στη κατηγορία του απίθανου, του φανταστικού, στις οπτικές μαρτυρίες του βλέμματος και των διανοητικών φαντασιώσεων του μυαλού του. Και τέλος οι δυνατότητες της πορνογραφικής εικόνας να είναι και ταυτόχρονα α-δυνατότητες της σεξουαλικής πράξης.

© 1997     Κείμενο Κωστής Βελώνης.